Fot. 1. Garnet
Część II. Zanieczyszczenie ścierniw solami rozpuszczalnymi w wodzie
W pierwszej części artykułu opisaliśmy ścierniwa metalowe. Pominięty został temat badania zasolenia ścierniw. Pisząc zasolenie, mamy na myśli wszystkie sole i zanieczyszczenia, które mogą wpłynąć na wzrost przewodności wody, ale najczęściej ponad 90% tych zanieczyszczeń to NaCl (chlorek sodu), czyli zwykła sól kuchenna lub, jak kto woli, morska. Normy ISO ograniczają się w tym obszarze do badania zanieczyszczenia solą ścierniw niemetalowych, ale problem zasolenia dotyczy również, a może i bardziej, ścierniw metalowych, bo większość ścierniw metalowych używana jest wielokrotnie i mogą one przenosić sól z czyszczonej powierzchni na kolejne elementy.
Ścierniwa niemetalowe mogą zawierać sól z miejsca wydobycia i segregacji oraz pakowania. Nawet płukanie zapewnia jedynie usunięcie soli z powierzchni ziaren. Zdarza się, że sól jest wewnątrz kryształów ścierniwa i ujawnia się dopiero w procesie obróbki strumieniowo-ściernej. Dotyczy to szczególnie garnetu (fot. 1). Byłem świadkiem sytuacji, w której garnet spełniał wymagania normy PN-EN ISO 11127-6:2023-05, tj. poniżej 250 µS/cm, powierzchnia przed obróbką strumieniowo-ścierną również mieściła się w granicach normy, 20 mg/m2 w przypadku Norsok M 501, a po czyszczeniu zasolenie wzrastało do ponad 30 mg/m2.
Nie miałem możliwości dokładniejszego zbadania tego zjawiska, jednak nie tylko ja je zaobserwowałem. Nie dotyczy to wszystkich garnetów oferowanych na rynku, ale się zdarza.
Treść dostępna tylko dla prenumeratorów
Jeśli nie masz jeszcze prenumeraty kliknij tutaj i zamów ją już dziś
Zaloguj lub zarejestruj się, aby przeczytać całość
Zaloguj się
Zaloguj się do konta użytkownika.
