Lakiernictwo Ciekłe

Ostatnio spotkałem się ze specyfikacją, w której grubość powłok należało mierzyć w oparciu o normę PN–EN ISO 2808. Wykonawca stwierdził, że przy takim zapisie nie obowiązują go wartości korygujące. Warto zauważyć, że w styczniu 2020 roku pojawiło się nowe wydanie tej normy, ale nawet w poprzednim wydaniu sprawa pomiaru na chropowatych powierzchniach była dokładnie omówiona (p. 7 w PN–EN ISO 2808:2008). W nowym wydaniu normy jest to załącznik B (PN–EN ISO 2808:2020–01). Metoda opiera się na przyjęciu płaszczyzny pozornej znajdującej się 25 µm poniżej wierzchołków pików, co moim zdaniem jest inną metodą przyjęcia wartości korygującej dla profilu pośredniego. Zwrócono też uwagę, że pomiar przyrządami działającymi w oparciu o zjawiska magnetyczne lub prądy wirowe (Metody 7A, 7B1, 7B2 i 7C wg ISO 2808:2020) daje wiarygodne wyniki dla powłok nie cieńszych niż 25 µm, a najlepiej, gdy są grubsze niż 50 µm. W sprawach innych metod oznaczania grubości na powierzchniach chropowatych norma zaleca postępowanie zgodne z PN ISO 19840. Ponieważ nowe wydanie normy PN–EN ISO 12944–5:2018 „Ochronne systemy malarskie” również zaleca wykonywanie pomiarów zgodnie z PN ISO 19840 uważam, że powoływanie się wyłącznie na normę PN–EN ISO 2808 nic nie zmienia w podejściu do pomiarów grubości powłok na chropowatych powierzchniach stalowych. Trzeba natomiast pamiętać, że jest to norma przede wszystkim opisująca metody pomiarowe i przyrządy do tych metod wykorzystywane.