2. Liczba próbek i ich wymiary
W zapytaniu o ofertę warto podać wymiary detali lub płytek do badań oraz ich liczbę. W przypadku większych detali także istotne jest podanie ich wagi. Normy PN-EN ISO 9227, jak i PN-EN ISO 6270-2 nie określają ani wymiarów, ani liczby próbek do badań, które należy poddać ekspozycji. Jedynie norma PN-EN ISO 6270-1 podaje wymiary badanych próbek i określa je jako płytki o wymiarach 100 na 150 mm, co wynika ze specyficznej budowy komory wilgotnościowej. Na rynku dostępne są różne komory solne czy wilgotnościowe o konkretnych pojemnościach i niekiedy laboratorium nie dysponuje na tyle dużą komorą, by eksponować dany detal, bądź nie ma możliwości odpowiedniego umieszczenia w komorze bardzo ciężkich detali. Informacji o liczbie próbek do badań należy szukać, tak jak czasów ekspozycji, w normach przedmiotowych lub w kartach technicznych. Mimo że z pewnością wielkość i liczba próbek będzie znacząco przekładać się na cenę badania, to warto jednak zastanowić się, ile próbek przebadać. Dla standardowych płytek o wymiarach 100 na 150 mm być może do badania wystarczą trzy sztuki. W przypadku ekspozycji małych detali, jak np. śrubki, odpowiednia będzie zapewne większa liczba. Warto także przesłać do laboratorium zdjęcie lub rysunek techniczny detalu, to z pewnością okaże się pomocne dla pracowników laboratorium przy analizie zapytania.
Istotne jest także, aby w zapytaniu znajdowała się informacja, jakim typem powłoki pokryte są płytki lub detale, czy jest to powłoka organiczna, czy nieorganiczna i jaki jest rodzaj metalu stanowiący podłoże. Taka informacja pozwala dobrać normy do oceny występujących zmian na powierzchni próbek w wyniku działania czynników korozyjnych w sytuacji, gdy klient w zapytaniu nie określa, w jaki sposób oceniać próbki po ekspozycji. Do oceny powłok organicznych po ekspozycji na działanie sztucznych atmosfer stosuje się serię norm PN-EN ISO 4628, w których zawarty jest sposób ocen ilości i rozmiaru występujących na powierzchni wad, takich jak: spęcherzenie, zardzewienie, spękanie i złuszczenie powłok, natomiast dla powłok metalowych odpowiednim dokumentem może być norma PN-EN ISO 10287 opisująca rodzaje wad oraz sposoby wyznaczania wskaźników ochrony, wyglądu czy efektywności. Należy podkreślić, że zarówno w przypadku płytek, jak i detali istotne jest, by metal stanowiący podłoże był w całości pokryty systemem powłokowym. W takiej sytuacji w wyniku ekspozycji na działanie czynników korozyjnych nie następuje korozja niepokrytych części metalu. Produkty korozji z tych miejsc nie spływają po pomalowanej części detalu poddawanej ocenie i nie utrudniają dokonywania oceny, a także produkty te nie zanieczyszczają dodatkowo wnętrza komory. W momencie gdy próbki nie są pokryte w całości systemem powłokowym, odsłonięte powierzchnie można pomalować stosownie dobranym wyrobem o właściwościach antykorozyjnych przewyższających właściwości badanego systemu bądź w przypadku płytek po prostu zakleić tył płytki taśmą o dobrych właściwościach (dobrej adhezji do podłoża). Otwory można zaślepić odpowiednimi zatyczkami wykonanymi z tworzyw.
