• Reklama
    A1 - kabe

Szukaj

    Reklama
    B1 tiger-coating 18.08.2022-24.01.2023 Julian przedłużony do końca 2024

    Badanie Powłok

    Wydanie nr: 3(107)/2017

    Artykuły branżowe

    Badanie Powłok

    ponad rok temu  12.06.2017, ~ Administrator,   Czas czytania 3 minuty

    Fot. 1. Kalibracja miernika na stali super duplex.

    Fot. 1. Kalibracja miernika na stali super duplex.

    Strona 1 z 2

    Wyjaśniamy, jak rozwiązać ten problem

    Typowe mierniki umożliwiają pomiar grubości powłoki na podłożu magnetycznym (stal węglowa), podłożu niemagnetycznym (aluminium, stal nierdzewna) lub na obu jego rodzajach. Instrukcja zaleca adiustację miernika na materiale tożsamym z tym, na którym jest powłoka. Z doświadczenia wiem, że w przypadku typowych gatunków stali węglowej nie ma to większego znaczenia, natomiast dla metali nieżelaznych warto adiustację wykonać właśnie tak. Zupełnie inaczej należy postąpić z podłożem ze stali typu duplex,
    o czym poniżej.

    Obecnie coraz częściej stykamy się z problemem nakładania powłok na stal typu duplex (np.  1.4462) lub super duplex (np. 1.4410) sklasyfikowanych wg PN-EN 10027-2 [1]. Kto miał już do czynienia z malowaniem lub natryskiwaniem cieplnym wymienionych materiałów wie, jak trudno jest zmierzyć grubość takiej warstwy. Kłopot polega na tym, że próba adiustacji nie daje rezultatu, a błąd względny miernika wynosi kilkadziesiąt procent, niezależnie od metody czy wyboru nastawienia sondy, tzn. na FE, czy NF.

    Ocena grubości na stali duplex

    Z takim problemem pierwszy raz zetknąłem się pięć lat temu podczas nakładania powłok na rury wykonane ze stali typu duplex. Poniżej podaję algorytm postępowania, jaki pozwolił mi na prawidłową realizację zadania. Posłużyłem się metodą „krzywej kalibracyjnej”.

    Widząc, że adiustacja miernika na tym podłożu nie rozwiąże problemu, świadomie wybrałem stal węglową, na której nastawiłem miernik na dwie folie wzorcowe: 24.2 µm i 1036 µm, oczywiście przy wyborze sondy FE (metoda indukcji magnetycznej). Następnie przystąpiłem do kalibracji tak nastrojonego miernika na próbce materiału właściwego podłoża ze stali super duplex, na który nałożono powłoki. Na próbce rozłożyłem 10 folii wzorcowych i wykonałem na nich odczyty. Dziewięć z nich zilustrowano na fot. 1 (brakuje folii 495 µm).
    Wyniki zostały zamieszczone w tablicy 1, w której dla celów porównawczych znalazły się odczyty wykonane za pomocą dwóch dodatkowych mierników (w sumie trzech).
    Dane z tabeli 1 zostały zilustrowane na wykresie 1. Metodą „najmniejszych kwadratów” wyznaczyłem równanie prostej opisującej zależność pomiędzy odczytem miernika (x) a faktyczną wartością grubości powłoki (DFT).
    Dla miernika Fischer MP2 wzór ma następującą postać:

    DFT  = 1,07 x + 66,4

    gdzie DFT i x wyrażono w µm

    Na podstawie powyższego równania jesteśmy w stanie z dużą dokładnością przeliczyć każdy odczyt z zakresu 24-1036 µm na grubość powłoki. Jeśli wyniki zostaną skopiowane do komputera, to można przeliczyć wartości dla wszystkich pomiarów z serii.
    Otrzymanie dobrych rezultatów dopasowań prostej, R² bliskie 1 (por. wykres 1) pozwala przyjąć, że każdy z zastosowanych mierników nadaje się do poprawnej oceny grubości powłoki nałożonej na stal typu duplex.
    Dla wygodnej oceny jakości wymalowania można wyznaczyć kilka odczytów (x) odnoszących się do: grubości specyfikowanej, absolutnego minimum, dozwolonej grubości maksymalnej. Mając te wartości wyznaczone, można na bieżąco oznaczać obszary wymagające poprawy bezpośrednio na kontrolowanych elementach.

    Komentarze (0)

    dodaj komentarz
    Aby dodać komentarz musisz podać wynik
      Nie ma jeszcze komentarzy...