• Reklama
    A1 - kabe

Szukaj

    Reklama
    B1 - konica minolta 18.02.2022-31.12.2024 Bogumiła

    Drewno

    Wydanie nr: 6(128)/2020

    Artykuły branżowe

    Drewno

    ponad rok temu  16.12.2020, ~ Administrator,   Czas czytania 7 minut

    Malowanie i lakierowanie płyt MDF wymaga bardzo starannego przygotowania powierzchni.

    Malowanie i lakierowanie płyt MDF wymaga bardzo starannego przygotowania powierzchni.

    Strona 1 z 3

    Pęknięcia i pomarańczowa skórka, czyli podstawowe błędy lakiernicze 

    Płyta pilśniowa średniej gęstości, popularnie zwana MDF, stanowi jeden z najczęściej powlekanych materiałów drzewnych. Mimo to lakiernikom wciąż zdarza się popełniać w tym procesie błędy. Przygotowanie powierzchni MDF wymaga bowiem sporo czasu i nakładów, co zniechęca do kurczowego trzymania się całej procedury.

    Płyta MDF jest materiałem z pogranicza drewna i tworzywa: jej wypełnienie tworzy surowiec drzewny (najczęściej z drzew iglastych), który jest rozszczepiany na pojedyncze włókna, mieszany z klejem, a następnie prasowany. W efekcie powstaje tzw. ciasto włókienne, które traci typowe właściwości drewna, tj. większą wytrzymałość w kierunku wzdłużnym niż w poprzecznym. W płycie MDF wytrzymałość ta rozkłada się tak samo w obu kierunkach, co jest efektem silnego zagęszczenia oraz braku porowatości sprasowanej struktury. Z tego samego powodu materiał ten jest bardzo dobrze skrawalny: bez problemu poddaje się niemal każdemu rodzajowi obróbki, jednak jego krawędzie i wyfrezowania wymagają szczególnej uwagi podczas powlekania.


    Typowe wady lakiernicze płyt MDF.

    Normy nie pomogą

    Mimo że technologia wytwarzania płyt MDF powstała jeszcze w latach 60. XX w., a same płyty pojawiły się na rynku w latach 70., wciąż nie wprowadzono norm, które regulowałyby proces ich powlekania. Istnieją co prawda regulacje odnoszące się do wyboru systemu lakierniczego i przygotowania powierzchni drewna do malowania i lakierowania (norma PN-EN:927, część 1 i 2), ale dotyczą one wyłącznie zastosowań zewnętrznych. Także niezależnie badania prowadzone przez instytucje naukowe, np. Instytut Inżynierii Materiałów Polimerowych i Barwników Łukasiewicz, obejmują głównie drewno stosowane na zewnątrz. 
    Niektórzy eksperci zachęcają do sięgnięcia po specjalistyczne normy, np. słowacką SIST-EN 15060:2006 bazującą na międzynarodowej normie EN ISO 4618:2006, która definiuje zasady klasyfikacji i wyboru systemów lakierniczych do powlekania materiałów drewnianych wykorzystywanych do produkcji mebli. Norma ta jest jednak specyficzna: określa bowiem jedynie procedurę i narzędzia wymiany informacji między producentem mebli a dostawcą farb i lakierów. Zawarte w niej wzory tabel, wypełnione przez producenta mebli, mają dostarczyć informacji o tym, jakiego rodzaju materiału użył, jaki rodzaj mebla i powierzchni chce powlekać, a także w jakiej funkcji mebel ten będzie wykorzystywany. Dane te mają za zadanie ułatwić producentowi farb i lakierów dobór systemu spełniającego wymagania wynikające ze specyfikacji zawartej w tabeli. I tyle.

    Uwaga na pęcznienie

    Brak regulacji może sugerować, że powlekanie płyt MDF jest proste. Nic bardziej mylnego: MDF jest bowiem materiałem bardzo niejednorodnym zarówno pod względem jakości, jak i wytrzymałości oraz stabilności wymiarowej. Z punktu widzenia lakiernika największą bolączką jest jednak jego podatność na pęcznienie na grubość pod wpływem wilgoci. Tutaj już ustawodawca europejski przewidział odpowiednie tolerancje: według normy EN 622-5 w przypadku cienkich płyt (6–9 mm) maksymalne wartości pęcznienia nie mogą przekraczać 15% grubości całkowitej, zaś w przypadku płyt grubszych (≥ 12 mm) – 10% grubości całkowitej. Fachowcy zgodnie twierdzą jednak, że dla uzyskania odpowiednich efektów powlekania wartości te nie powinny przekraczać 5–7%. 

    W praktyce podczas lakierowania, nawet produktami na bazie wody, trudno o przekroczenie zadanych tolerancji. Badania zachowania płyty MDF pod wpływem wilgoci przeprowadzane są bowiem w ekstremalnych warunkach: zgodnie z metodyką określoną w normie EN 317 płyta taka w trakcie testu na 24 godziny zanurzana jest w wodzie. W przypadku powierzchni niepokrytych laminatem, w tym zwłaszcza naroży i frezowań, trzeba jednak zachować ostrożność. Ich niewłaściwe przygotowanie do powlekania może bowiem prowadzić do powstawania pęknięć i innych wad lakierniczych, np. skórki pomarańczowej.

    GALERIA ZDJĘĆ

    Spękanie płyty na skutek zbyt krótkiego czasu schnięcia.
    Skórka pomarańczowa, czyli nieregularna struktura wykazująca liczne wgłębienia.
    Marszczenie się powłoki spowodowane nałożeniem zbyt grubej warstwy lakieru i/lub zbyt krótkim czasem schnięcia.
    Odgotowanie (gazowanie) powłoki, czyli pojawienie się na powierzchni widocznych pęcherzyków powietrza lub rozpuszczalnika.
    Zacieki powstałe przez nieprzestrzeganie zalecanych czasów schnięcia albo grubości warstw i/lub zastosowanie niewłaściwego oprzyrządowania.
    Kontrola połysku

    Komentarze (0)

    dodaj komentarz
    Aby dodać komentarz musisz podać wynik
      Nie ma jeszcze komentarzy...