Antykorozja

W odpowiedzi na powyższe pytania przeprowadzono aktualne badania w laboratorium eksperckim Dr. Hermann GmbH & Co. KG. Pracownicy laboratorium wstępnie anodowali i malowali proszkowo profile i blachy aluminiowe uszkodzone w określony sposób, a następnie przebadali je w teście korozji nitkowej zgodnie z normą DIN EN ISO 4623-2 przez 500 i 1000 godzin.
Jako materiał wyjściowy zastosowano różne blachy i profile aluminiowe z wstępnie anodowaną warstwą o grubości ok. 9 μm oraz pomalowane standardową poliestrową farbą proszkową (ok. 60–80 μm). Następnie na próbkach testowych, oprócz typowych rys na powierzchni stosowanych do badania korozji nitkowej, wykonano następujące nacięcia:

• nacięcie na zimno (nożycami do blachy),
• nacięcie na gorąco (szlifierką kątową),
• wiercenie (wiertarką).

Po ekspozycji przez ponad 500 i 1000 godzin nie zaobserwowano korozji pod powierzchnią powłoki proszkowej ani na wierconych otworach, ani na krawędziach ciętych na zimno i na gorąco. Nawet po usunięciu farby z odpowiednich obszarów nie znaleziono śladów korozji nitkowej na podłożu aluminiowym (rys. 2 i rys. 3).
Wyniki pokazują, że wstępnie anodowane i malowane proszkowo blachy i profile aluminiowe można dodatkowo obrabiać, np. przycinać na wymiar lub wiercić, nie ryzykując pogorszenia efektu antykorozyjnego.

Przyczyna korozji nitkowej 

Zasadniczo malowane proszkowo elementy aluminiowe, takie jak elementy elewacji lub profile, w określonych warunkach środowiskowych i pogodowych, przy dużym obciążeniu wilgocią i solą, na przykład w strefie przybrzeżnej (klimat morski) lub w środowisku przemysłowym, mają skłonność do tak zwanej korozji nitkowej (kwaśny deszcz, kurz). Jest to szczególna forma korozji, która w formie nitkowej rozwija się pod warstwą farby i w ten sposób prowadzi do uszkodzenia powłoki o charakterystycznym wzorze (rys. 1). 

Korozja nitkowa zaczyna się szczególnie często w miejscu uszkodzenia lub w obszarze krawędzi elementów, czyli dokładnie tam, gdzie działanie ochronne powłoki jest osłabione. Poprzez uszkodzenia powierzchniowe, takie jak rysy lub pory, wilgoć i sole mogą naruszać bezpośrednio metalowe podłoże. Natomiast w obszarze krawędzi powłoki proszkowe często są cieńsze ze względu na efekt rozlewności farby, a dokładnie jej ściekalność. Ma to również wpływ na zmniejszenie działania bariery dyfuzyjnej powłoki w tych obszarach. Przez dłuższy czas wilgoć i sole mogą dostawać się do metalowego podłoża, akumulować się i powodować korozję.
Charakterystyczny wygląd korozji nitkowej jest tworzony przez aktywną komórkę korozyjną. Składa się ona z głowy, jako anody oraz ogona, jako katody, i rozprzestrzenia się  pod powłoką organiczną poza obręb uszkodzonego obszaru na powierzchni metalu. Ważną rolę w rozwoju tego typu korozji odgrywa tak zwana warstwa odkształcenia mikrokrystalicznego na powierzchni aluminium, która może wynikać przede wszystkim z obciążeń termomechanicznych w procesach walcowania lub wytłaczania.