Kompleksowe porównania metod komercyjnie dostępnych na rynku - część 1
Produkcja kół aluminiowych wiąże się z nabyciem materiału masowego, odlewaniem/formowaniem, obróbką mechaniczną, polerowaniem i malowaniem.
W procesie lakierowania nieuchronne jest pojawienie się wad i odprysków farby z kół, które zazwyczaj są regenerowane przy pomocy różnych metod, z których każda posiada swój własny, unikalny zestaw zalet i wad.
Niniejszy artykuł przedstawia cztery dostępne na rynku metody usuwania farby oraz ich wpływ na zdrowie, środowisko i bezpieczeństwo (HES), prezentuje właściwości samego aluminium oraz charakterystyki malowanego ponownie koła. Kompleksowe badania porównują skutki czterech najczęściej spotykanych na rynku metod usuwania farb: metody rozpuszczalników o niskiej temperaturze wrzenia, metody usuwania farb kwasem, metody procesu nieorganicznego w wysokiej temperaturze oraz metody cieczy organicznej. Kontrolowane są przy tym aspekty HES i bezpieczeństwa (zdrowia i bezpieczeństwa pracowników, przepisy lokalne, a także dotyczące utylizacji odpadów). Badane były następujące właściwości aluminium po zastosowaniu każdej z wyżej wymienionych metod usuwania farby: struktura ziarna (przy pomocy dyfrakcji rentgenowskiej i mikroskopu optycznego), wygląd powierzchni (przy pomocy skanowania pola emisji z zastosowaniem mikroskopu elektronowego i mikroskopu optycznego), odwzorowanie elementów (przy pomocy spektroskopii dyspersji energii promieniowania rentgenowskiego), chropowatość powierzchni (przy pomocy profilometrii, mikroskopii współogniskowej i mikroskopii sił atomowych), twardość powierzchni i moduł Younga (przy pomocy nanoidentacji) oraz odbicia powierzchniowe (wizualna kontrola jakości). Wydajność farby ocenia się poprzez badanie przyczepności oraz korozji nitkowatej po przemalowaniu.Po przeanalizowaniu obowiązujących zasad HES, właściwości materiału oraz jego wydajności, pojawia się jedna zalecana technologia regenerowania kół aluminiowych z wadami malarskimi.
Wstęp
Usuwanie farby z kół aluminiowych tradycyjnie polega na chemicznym usunięciu farby z powierzchni. Procesy te obejmują jednak istotne ograniczenia techniczne, środowiskowe i/lub dotyczące bezpieczeństwa. Dwa najczęściej praktykowane sposoby obejmują zastosowanie chlorku metylenu lub stężonego, gorącego kwasu siarkowego.
Chlorek metylenu jest lotnym związkiem organicznym (LZO, ang. VOC). Przez Agencję Ochrony Środowiska USA (EPA) został on zaklasyfikowany do niebezpiecznych substancji zanieczyszczających powietrze (HAP) i znajduje się na liście odpadów niebezpiecznych sporządzonej według ustawy o zabezpieczeniu i odzyskiwaniu surowców (RCRA). Narażenie się na jego działanie może spowodować poważne, natychmiast pojawiające się problemy zdrowotne, w tym podrażnienie oczu, skóry, nosa i płuc, zawroty głowy, bóle głowy oraz zaburzenia równowagi, ale i problemy długotrwałe, m.in. uszkodzenie wątroby i nerek oraz prawdopodobnie zagrożenie rakiem. Na początku 2012 roku stan Kalifornia wydał zawiadomienie o wypadku śmiertelnym pracownika, który udusił się podczas stosowania środka do usuwania farby zawierającego chlorek metylenu. W rezultacie tego zdarzenia, stosowaniu szkodliwych rozpuszczalników, takich jak chlorek metylenu, towarzyszą coraz bardziej rygorystyczne uregulowania prawne.
Komentarze (0)