systemie klasyfikacji wg EN 13501-16 przyjęte metody badań oparto na scenariuszach pożarowych pomieszczeniu, które obejmują:
- określenie czy materiał może brać udział pożarze, czyli określenie czy jest to materiał niepalny czy też palny; materiały klasy A1 nie biorą udziału pożarze;
- zachowanie się materiału palnego pod wpływem działania małego płomienia odzwierciedlającego płomień zapałki lub zapalniczki;
- zachowanie się materiału palnego sąsiedztwie pojedynczego płonącego przedmiotu.
Różne scenariusze co za tym idzie różne metody badań stosuje się przypadku materiałów palnych zależności od ich usytuowania pomieszczeniu (ściana – pozycja pionowa, posadzka – pozycja pozioma). Konsekwentnie różna jest także klasyfikacja. Indeks „fl” (skrót od angielskiego floor – podłoga) znajduje się przy wszystkich klasach obejmujących posadzki.
- klasy główne oznaczone literami A1, A2, B, C, D, E F określające czas zapalenia, ilość szybkość wydzielania ciepła;
- klasy dodatkowe s1, s2 s3 ze względu na wydzielanie dymu (ang. smoke) – klasa s3 określa materiały intensywnie dymiące;
- klasy dodatkowe d0, d1 d2 ze względu na zjawisko odpadania płonących kropli i/lub cząstek (ang. droplets) – klasa d0 określa materiały niekapiące.
Zestawienie wszystkich 40 możliwych klas wraz przyporządkowaniem do określeń występujących Warunkach Technicznych przedstawiono tabeli 1.
Klasyfikacja posadzek podłogowych rozumianych jako wierzchnia strona podłogi jest znacznie prostsza obejmuje:
- klasy główne oznaczone literami A1fl, A2fl, Bfl, Cfl, Dfl, Efl Ffl określające czas zapalenia, ilość szybkość wydzielania ciepła;
Zestawienie wszystkich 11 możliwych klas wraz przyporządkowaniem do określeń występujących Warunkach Technicznych przedstawiono tabeli 2.
Opisany powyżej system klasyfikacji, poza korzyściami dla producentów płynącymi możliwości przedstawiania dokumentu klasyfikacyjnego wg EN 13501-1+A1 dowolnym kraju UE, daje również możliwość zastosowania reprezentatywnych dla danej grupy materiałów podłoży pod próbki. Oznacza to, że dany lakier można zastosować na podłożu standardowym, które reprezentuje większość gatunków drewna oraz płyty drewnopochodne bez potrzeby wykonywania wielokrotnych badań na różnych podłożach rzeczywistych. Prowadzi to do dużych oszczędności kosztów badań. Wykaz standardowych podłoży7 jest zamieszczony normie PN-EN 132388. Standardowym podłożem drewnianym pod lakiery parkietowe zgodnie ww. normą jest płyta wiórowa niezabezpieczona ogniochronnie grubości (20±2) mm, gęstości (680±50) kg/m3 klasyfikacji Cfl-s1, natomiast dla lakierów stosowanych na pozostałe wyroby budowlane (np. boazerie, okładziny, maskownice, itp.) standardowe podłoża są dwa:
Komentarze (0)