Ważnym czynnikiem dla niezawodności lakierowania jest zdolność ładowania elektrostatycznego proszku, która zależy od składników lakieru, takich jak środki wiążące, wypełniacze lub pigmenty. Łatwość ładowania warunkuje z kolei dobrą przyczepność do podłoża, która musi przekraczać określoną wartość progową, aby warstwa proszku silnie przylegała do powlekanego elementu. W przypadku gdy siła ta jest niewystarczająca, lakier może spadać (zsypywać się) z malowanego elementu podczas transportu z kabiny do pieca - zanim zaczną działać siły adhezyjne w fazie ciekłej, w trakcie procesu utwardzania. Prowadzi to do niejednorodnej oraz zbyt małej grubości warstwy i tym samym do problemów jakościowych. Dla badań właściwości elektrostatycznych nie ma żadnych norm, w związku z czym tester bazuje na wartościach uzyskiwanych doświadczalnie. Jedną z możliwych prób jest tzw. test spadania. Najpierw tester napyla blachę testową o określonej wielkości i masie badanym proszkiem i pozostawia ją bez wygrzewania. Następnie blacha spuszczana jest z ustalonej wysokości i pod określonym kątem (np. 30°) po równi pochyłej. Blacha zatrzymuje się na specjalnej krawędzi, a spadający z niej proszek zbierany jest w pojemniku na dole (patrz: zdjęcie). Ważąc blachę przed i po wykonaniu testu otrzymujemy informację o tym, ile proszku pozostało na podłożu, co bezpośrednio przekłada się na właściwości elektrostatyczne proszku.
Tłumaczenie z „Besser Lackieren!”
Michał Bedyk
nr 20/2011, str. 2
Komentarze (0)