Artykuły branżowe

Można oczywiście zapytać, czy są bazy lakiernicze inne niż wodorozcieńczalne zawierające mniej niż 420 g/l LZO, można... tylko że to pytanie i udzielona odpowiedź nie ma już nic wspólnego z twardymi wymogami formalnoprawnymi. Materiały niskoemisyjne to konieczność w takiej lakierni, ale niekoniecznie materiały wodorozcieńczalne. Ograniczenie technologiczne produktu może być chwilowe. Za rok, dwa, pięć... kolejna generacja lakierów może nie mieć w sobie grama wody i spełniać wymogi restrykcyjnego rozporządzenia i unijnej dyrektywy, o ile już nie ma takich materiałów obiegu handlowym. W tym przypadku użytkownik instalacji opiera się tylko o deklarację złożoną przez producenta lakierów. Nie jest rolą lakiernika czy właściciela lakierni oceniać wiarygodności takich oświadczeń. Wielokrotnie w trakcie analizowania legalności jakiegoś rozwiązania technicznego, czy budowy urządzenia stanowiącego wyposażenie technologiczne lakierni jako wymóg formalnoprawny przytaczane są też obowiązujące normy PN-EN. Najczęściej dotyczy to wymogów stawianych kabinom lakierniczo-suszarniczym, aparatom natryskowym, wentylacji lakierni i jej oświetleniu. Do momentu wejścia Polski do Unii Europejskiej Polskie Normy Branżowe stanowiły powiązane akty prawne. Były one często cytowane z wydawanych rozporządzeń, gdzie spotkać je można jeszcze dziś. Jednak w chwili, gdy Polska stała się częścią formalnej struktury Unii Europejskiej, normy przestały być aktami prawnymi. Obecnie stanowią one tylko wskazówki dla wykonawców prac projektantów instalacji czy wytwórców urządzeń jak należy je wykonać, aby były bezpieczne i funkcjonalne. Niektóre normy mają charakter norm zharmonizowanych z dyrektywami unijnymi.

W takim przypadku, np. producent kabin lakierniczych wydając deklarację zgodność WE do znaku CE (na podstawie wymogów Dyrektywy Maszynowej 2006/42/WE, które w Polsce weszły w życie w dniu 29 grudnia 2009 r. rozporządzeniem ministra gospodarki z dnia 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn (Dz. U. nr 199, poz. 1228) przywołuje normę PN-EN 13355:2006 (org. 2005) zintegrowane kabiny lakierniczo-suszarnicze, oświadcza on, że wytyczne tej właśnie normy zostały uwzględnione w projektowaniu i wytworzeniu kabiny lakierniczej. Gdy jednak kabina nie spełnia tej normy, to czy nadal jest „legalna”, zgodna z wymogami formalnoprawnymi? Każda maszyna wprowadzona do obrotu handlowego na terenie UE musi mieć znak CE nadany przez producenta oraz Deklarację Zgodności WE. W treści deklaracji producent określa dlaczego uznał, że jego maszyna jest bezpieczna. Mogą to być normy PN-EN określające zasady budowania instalacji znajdujących się w tej maszynie, np. sygnalizacji, instalacji elektrycznej czy instalacji monitorowania. Mogą to być normy zharmonizowane określające naraz wiele aspektów dotyczących budowy takiej maszyny. Może to być także odrębne badanie i dokumentacja wykonana przez niezależną jednostkę badawczą. To wyłącznie sprawa producenta jakie dokumenty uzna za podstawę swojego oświadczenia. Wielu wytwórców kabiny stosuje normy ISO. Zawsze wydają oni Deklarację Zgodności WE na własną odpowiedzialność. W praktyce, gdy kabina lakierniczo-suszarnicza nie ma prędkości opadu powietrza 0,3 m/s i nie spełnia wytycznych normy PN-EN 13355:2006, nadal pozostaje urządzeniem, które może być legalnie i zgodnie z wymogami przepisów prawa włączone w układ technologiczny lakierni.