Aktualności i przegląd rynku

Źle zastosowana metoda przygotowania powierzchni może doprowadzić do błędów w ilości 50%. Jak można zapobiec wadom lakierowania, które z reguły są związane z wysokimi kosztami? Według rzeczoznawcy dra Thomasa Hermanna, można zapobiec w 80% występującym wadom poprzez dobrą analizę i kompetentną, fachową reakcję.

Ogromne znaczenie przy tym ma wybór właściwej metody przygotowania powierzchni. Głównym problemem przy występowaniu wad lakierowania jest jasne przyporządkowanie przyczyn. Z tego wynika możliwość wczesnego rozpoznania wad lakierowania i podjęcia odpowiednich celowych środków zaradczych. W ponad 80% można zapobiec szkodom przez właściwą analizę i kompetentną, fachową reakcję. Przy tym, wady procesowe zachodzą już o wiele wcześniej w łańcuchu przygotowania powierzchni, np. podczas nieodpowiedniego przyporządkowania występujących warunków korozyjnych do zastosowanej metody przygotowania powierzchni. W ten sposób należy wywnioskować przyczyny, które z różną intensywnością i regularnością prowadzą do uszkodzeń w systemach lakierowania.

Niewystarczające odtłuszczanie

W technice powlekania zawsze występują zakłócenia na powierzchni w formie bąbli, kraterów, odbarwień i złej przyczepności przez niewystarczające odtłuszczanie powierzchni substratu. Głównymi problemami są przy tym określone środki konserwujące albo czasowe środki ochrony przeciwkorozyjnej. Tych nie można usunąć dostępnymi w handlu wodnymi środkami odtłuszczającymi. Te tłuszcze są często zwierzęcego pochodzenia. Są to tak zwane małpie tłuszcze i mają nadzwyczaj dobrą przyczepność na metalicznych powierzchniach substratu, tak że można je tylko zmydlić zwykłymi przyjaznymi dla środowiska procesami czyszczenia. Pozostające resztki tłuszczu powodują przy następującym procesie wypalania lakieru proszkowego gazowanie, jak i inne zakłócenia powierzchni, takie jak duże powierzchnie z brakującą aplikacją i problemy z przyczepnością. Te uszkodzenia na bazie niewystarczającego odtłuszczania podczas przygotowania powierzchni można udowodnić poprzez oznaczenie węgla resztkowego. Metoda ta polega na spaleniu powierzchni metalu w przepływie czystego tlenu w temperaturze 500°C. Aby zagwarantować wystarczające spalanie związków węgla (pozostałości tłuszczu) w węgiel, uzupełnia się reakcję specjalnym kontaktem dodatkowym. Przy chemiczno-termicznej analizie spalania powstały CO2 jest oznaczany przy pomocy IR-sondy. Sygnał absorpcyjny jest elektronicznie obrabiany w czasie kontrolnym i podawany jako impuls pomiaru. Liczba impulsowa jest skalibrowana na zdefiniowaną ilością węgla. Tę metodę oznaczania można stosować na prawie wszystkich materiałach metalowych. Powierzchnia substratu obowiązuje jako „czysta zgodnie z wymaganiami powierzchni”, jeśli zawartość węgla resztkowego wynosi <14 do 16 mg/m2. Obok tłuszczy także pot z rąk częściowo dosyć trudno usuwa się z powierzchni metalu, szczególnie kiedy stosuje się metaliczne lakiery proszkowe z przenikającymi pigmentami. Opisaną metodą oznaczania węglem resztkowym można jasno przeanalizować źle odtłuszczające się powierzchnie substratu i daje ona przez to istotną informację o niewystarczająco wykonanych procesach przygotowania powierzchni. Aby całkowicie usunąć te szczególnie intensywne zatłuszczenia i dlatego, że lakierowanie proszkowe, jeśli o to chodzi, reaguje podobnie jak lakiery wodne w sposób bardzo wrażliwy, należy zastosować specjalne środki czyszczenia wstępnego, jak i wzmacniacze odtłuszczania. Dalszym problemem przy przygotowaniu powierzchni są metaliczne powierzchnie substratu, na których trudno uzyskać zwykle stosowane warstwy konwersyjne, takie jak stal szlachetna czy określone rodzaje stopów magnezu. W tych wypadkach zastosowania decydujące znaczenie ma dobre odtłuszczanie (zawartości węgla resztkowego < 14 mg/m2) dla optymalnej przyczepności lakieru.