Aktualności i przegląd rynku

Tablica 5. Wpływ trwałości ziaren ściernych na poziom pylenia i czystość uzyskanej powierzchni [1].

Trwałość ścierniwa wg badań NIOSH i wynikłe konsekwencje

Trwałość ścierniwa objawia się obniżającymi się wymiarami ziaren ściernych (50% zdegradowanych wymiarów ziaren ściernych po jednokrotnym użyciu określa ścierniwo jako jednorazowego użytku), które poza tym są przyczyną powstawania dużej ilości pyłów na stanowisku pracy, odpadów i zanieczyszczania środowiska naturalnego. Wymusza to stosowanie uciążliwego dla operatora oczyszczarki ekwipunku ochrony osobistej w postaci kasków przewietrzanych z podawanym uzdatnionym do oddychania powietrzem (oczyszczonym, o odpowiedniej temperaturze), odzienia ochronnego, odpowiedniego obuwia, izolowania stanowiska oczyszczania oraz jego wentylacji), a pyły muszą być wentylowane i wychwycone przez cyklony i filtry, co wiąże się kosztami zużywanej przy tym energii oraz powstawaniem odpadów zużytego ścierniwa i kierowaniem ich do utylizacji. Odpady przemysłowe podlegają coraz ostrzejszym regulacjom w postaci zapewnienia składowiska w zakładzie zabezpieczonego przed wypłukiwaniem toksyn do gruntu oraz przed rozdmuchiwaniem ich przez wiatry. Szczególnym obostrzeniom podlegają ścierniwa zanieczyszczone zdegradowanymi powłokami lakierowymi, mimo że jest ich tylko około 5% wagowych w odpadzie. Obecnie zaczyna się wymagać zawracania części odpadu z powrotem do oczyszczarki.

Obróbka strumieniowo-ścierna w terenie otwartym jest szczególnie uciążliwa dla środowiska naturalnego, gdyż nie sposób ograniczyć pylenia, a wymogi ochrony środowiska są stokrotnie większe niż na stanowisku pracy. Używa się w tym przypadku ścierniw jednorazowego użytku, których nie sposób zabrać z powrotem. Ścierniwa zanieczyszczone zdegradowanymi powłokami to nie jedyne niebezpieczeństwo. Ścierniwa wyprodukowane z hutniczych żużli odpadowych i paleniskowych posiadają dużo wypłukiwanych, szkodliwych dla środowiska związków toksycznych dla gleby, wód gruntowych i akwenów. W środowisku kwaśnego pH, potencjale utleniająco-redukcyjnym Eh, przy współudziale wszechobecnych bakterii, uwalniają się toksyczne związki rozpuszczalne w wodzie. Dlatego też w niektórych regionach Polski zakazuje się stosowania żużli pomiedziowych w pobliżu rzek i akwenów (zawierają dużą ilość toksycznych dla ryb związków miedzi) [8]. Ilość wypłukiwanych dynamicznie i statycznie toksycznych związków dla akwenów w mg/dcm3 wynosi: miedź 0,106/0,083 (norma dopuszczalna 0,05), ołów 0,066/0,064 (norma 0,05), kadm 0,007/0,007 (norma 0,005) przy pH 7 [8]. Na środowisko wodne i gleby mają negatywny wpływ także arsen As, którego jest najwięcej w żużlu pomiedziowym, beryl Be (najwięcej w żużlu paleniskowym), wanad V, tytan Ti i srebro [8, 9].