Wyzwaniem dzisiejszych czasów dla przedsiębiorców jest ciągła dążność do doskonalenia swoich produktów i usług. Dzieje się tak z wielu powodów, ale chyba najważniejszym z nich jest sprostanie wciąż rosnącym wymaganiom klientów. Wbrew pozorom, klienci nie są tylko szarą masą pragnącą zaspokoić swoje potrzeby, lecz coraz bardziej świadomymi uczestnikami obrotu gospodarczego. Przy zakupie towaru lub usługi, poza jakością wykonania i ceną, coraz większą rolę odgrywa to, w jakiej technologii został on wyprodukowany, czy zachowano przy jego produkcji normy ochrony środowiska. Innym powodem wprowadzania nowych, innowacyjnych technologii jest zwiększenie mocy produkcyjnych oraz spełnienie wyśrubowanych norm ochrony środowiska oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Nie bez znaczenia jest fakt rosnącej konkurencji na wszystkich rynkach – a co za tym idzie – presji ze strony bezpośrednich konkurentów. Nowoczesne technologie pozwalają na poprawę jakości oraz na obniżenie ceny towaru lub usługi. Wszystkie te czynniki sprawiają, iż firma nieinwestująca w zakup nowych technologii, jest wypierana z rynku przez firmy nowocześniejsze. Ta ważna prawda została dostrzeżona również w naszym kraju i tworzący prawo postanowili wspomóc rodzime przedsiębiorstwa w ich inwestycjach innowacyjnych.
Z początkiem 2006 roku w ustawach o podatku dochodowym: art. 26c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jt. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) oraz art. 18b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. (jt. Dz.U. z dnia 13 lipca 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) pojawiły się zapisy o nowej uldze – uldze na inwestycje w nowoczesne technologie. Zostały one wprowadzone ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz.U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1484 ze zm.) i poprawione po półrocznym okresie obowiązywania z mocą wsteczną (sic!)Należy przyznać, że w pierwotnej wersji okazały się one bublem prawnym, w zasadzie uniemożliwiając korzystanie z ulgi szerszej rzeszy przedsiębiorców. Na szczęście, już w momencie wejścia w życie ustawy trwały prace nad jej zmianą. Nowelizacja zlikwidowała przepis zmuszający podatnika do nabywania technologii tylko od jednostek naukowych. Zmieniono również bardzo ważną rzecz – sposób ustalania kwoty podlegającej odliczeniu od podstawy opodatkowania, uzależniając ją od wartości nabytej technologii. Wyrównano również limit odliczenia ulgi dla małych i dużych przedsiębiorstw. Doprecyzowano także przepisy określające zakres ulgi podatkowej, tak aby odnosiła się ona do nabycia własności nowej technologii, a nie tylko do korzystania z niej. Mówienie o nowoczesnych technologiach wymaga zdefiniowania samego ich pojęcia. Definicja znalazła się w treści ustaw podatkowych, uznając za nowe technologie wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat. Potwierdzenie okresu stosowania technologii na świecie zostało sformalizowane i musi mieć formę opinii niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz. 2390 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 85, poz. 727 i Nr 179, poz. 1484). Jak widać z treści definicji, nowymi technologiami są wartości niematerialne i prawne w postaci wiedzy technologicznej i to takie, które zostały potwierdzone przez jednostkę naukową. Nie chodzi tu jednak o jednostkę, która wytworzyła tę technologię, lecz niezależny podmiot. Przez te jednostki naukowe rozumie się:
Komentarze (0)