Zagrożenia chemiczne przy stosowaniu farb proszkowych
Dyrektywy 2004/42/WE w sprawie ograniczeń emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów (Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 20 października 2005 Dz.U. nr 216 poz. 1826) oraz Dyrektywa 1999/UE z 25 maja 1999 w sprawie ograniczania we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych narzucają wysokie wymagania dotyczące ograniczenia zawartości lotnych związków organicznych (VOC – volatile organic compounds) w wyrobach lakierowych. Powszechnie stosowanym sposobem ograniczenia emisji rozpuszczalników organicznych jest zastępowanie klasycznych wyrobów lakierniczych zawierających znaczne ilości rozpuszczalników, farbami proszkowymi, które są całkowicie ich pozbawione. Fakt, że farby proszkowe emitują znacznie mniej substancji organicznych niż farby klasyczne nie znaczy, że nie emitują one innych substancji szkodliwych dla zdrowia. Jedynie na podstawie znajomości typu stosowanej farby nie można określić rodzaju emitowanych substancji. Karty charakterystyk danych farb nie stanowią większej pomocy, gdyż zazwyczaj zawarte w nich dane są niepełne.
Metody oznaczania emitowanych substancji w powietrzu na stanowiskach pracy
• Napylanie
W trakcie napylania występują bardzo duże stężenia pyłu w powietrzu. Stosuje się wagową metodę oznaczania pyłu pobierając próbki aspiratorami stacjonarnymi na filtry z włókna szklanego. W tym przypadku czas poboru poszczególnych próbek powinien być krótki. Związane jest to z faktem elektrycznego naładowania cząstek farby. Dłuższe pobieranie próbek powoduje gromadzeniem identycznych ładunków na filtrze, co zakłóca osadzanie pyłu. Z tych samych powodów niekorzystne jest długotrwałe pobieranie próbek pompką osobistą. Jak w każdej metodzie stacjonarnej, niezwykle istotne jest usytuowanie aspiratora w stosunku do przemieszczającego się malarza.
• Utwardzanie powłoki
Pierwszym etapem oznaczania stężeń substancji występujących w powietrzu powinien być etap identyfikacji. Etap ten prowadzi się po dokonaniu typowych czynności wstępnych, takich jak rozeznanie technologii, chronometrażu itp. Próbki powietrza pobiera się na rurki z węglem aktywnym (100/50 mg). Stężenia substancji szkodliwych w powietrzu są zazwyczaj na niskim poziomie, toteż należy pobierać próbki w miejscach występowania najwyższych stężeń. Należy pobierać możliwie dużą ilość powietrza. Próbki do oznaczania stężeń substancji szkodliwych w powietrzu w celu oceny narażenia należy pobierać z zastosowaniem pompek indywidualnych. Czas poboru próbek powinien wynosić przynajmniej 6 godzin. Do etapu identyfikacji próbki pobiera się na rurki z dwoma warstwami węgla aktywnego (100/50) w miejscach przewidywanego wystąpienia najwyższych stężeń. (fot. 1)
Komentarze (0)