Rozwiązaniem eliminującym niekorzystne właściwości wymienionych wcześniej środków biernego zabezpieczenia konstrukcji stalowych przed pożarem są malarskie systemy ogniochronne, zawierające w swoim składzie farby pęczniejące. Nałożone powłoki malarskie mają niewielką grubość (do ok. 2 mm), a uzyskana powłoka posiada wysokie walory estetyczne oraz połysk i kolorystykę zgodną z koncepcją architektoniczną. Powłoki mają dobrą odporność mechaniczną i jednocześnie stanowią zabezpieczenie antykorozyjne podłoża właściwe dla korozyjności środowiska, w którym są eksploatowane. Minimalna deklarowana trwałość takich powłok mieści się z reguły w górnych granicach okresu średniego trwałości, a ponadto naprawa uszkodzonych powłok i ich renowacja nie stanowi dużego problemu. Istotne jest także, że malarskie powłoki ogniochronne można nakładać także w warunkach warsztatowych.
Farby pęczniejące mają także swoje wady. Na etapie aplikacji wymagają starannego nadzoru, począwszy od właściwego przygotowania podłoża stalowego, poprzez dokładne mierzenie grubości kolejnych nakładanych warstw. W okresie eksploatacji powłoka malarska wymaga okresowych przeglądów i koniecznych napraw. Ograniczeniem stosowania farb jest także ich zakres skutecznej grubości powłoki suchej, przy której spęcznienie jest stabilne, co uniemożliwia zabezpieczanie zbyt wiotkich elementów konstrukcji. Ponadto, niektórzy zwracają uwagę, że poza “szczególnymi” przypadkami, po długim okresie jej eksploatacji w zasadzie nie można zweryfikować skuteczności powłoki pęczniejącej. Powłoki z farbami pęczniejącymi są też relatywnie drogie, zwłaszcza dla długich czasów klasyfikacji ogniowej mniej masywnych konstrukcji stalowych. Dlatego też często, jeżeli to jest możliwe, stosuje się zabezpieczanie ogniowej konstrukcji technikami mieszanymi.Wybór metody zabezpieczenia konstrukcji stalowej powinien nastąpić już na etapie projektowania. Właściwe określenie klasyfikacji ogniowej poszczególnych części konstrukcji i analiza ekonomiczna relacji kosztów konstrukcji stalowej i koniecznego zabezpieczenia ogniochronnego pozwolą uniknąć późniejszych przykrych niespodzianek. Należy wziąć pod uwagę fakt, że odpowiednio masywne elementy konstrukcji przy niskiej klasyfikacji ogniowej nie muszą być zabezpieczane w ogóle. Natomiast zastosowanie zbyt wiotkich elementów konstrukcji przy wysokiej klasyfikacji ogniowej może uniemożliwić stosowanie zabezpieczenia malarskiego. W praktyce częste są przypadki konieczności wzmacniania konstrukcji tylko z powodu konieczności podwyższenia jej masywności dla celów zabezpieczenia ogniowego.
Komentarze (1)