Lakiery proszkowe: żywica jest w formie sproszkowanej bez rozpuszczalników i jest natryskiwana pistoletami elektrostatycznymi, przy czym obrabiane elementy mogą być zarówno w pionie (podwieszane lub trójwymiarowe), jak i w poziomie (panele meblowe); proces suszenia następuje podczas fazy topienia proszku promieniami podczerwonymi (IR) i podczas kolejnej fazy formowania się makromolekuł, a następnie warstwy stałej, pod wpływem temperatury i/lub promieni UV.
Opisany proces wymaga urządzeń przeznaczonych wyłącznie do tego typu technologii i aktualnie może być stosowany do MDF w celu otrzymania wykończeń o szczególnych strukturach, wykorzystywanych np. do produkcji mebli biurowych.
Jak wynika z przedstawionych możliwości, niektóre problemy rozwiązane są w sposób optymalny, ale na pewno nie są to metody uniwersalne, ponieważ trzy opisane technologie stosowane są do ściśle określonych procesów produkcyjnych. Istnieje jednak duży obszar produkcji, gdzie nie można zastosować powyższych procesów; obszary, w których niski koszt lakierów rozpuszczalnikowych rekompensuje wydatki związane z zakupem dodatkowych urządzeń typu instalacje oczyszczające. Koszt inwestycji i eksploatacji jest tu proporcjonalny do ilości oczyszczanego powietrza, więc podstawową rzeczą jest racjonalizacja przepływu powietrza przy pomocy recyrkulatorów i kolektorów, tak, aby było go jak najmniej przy jednoczesnej koncentracji C.O.V.
Pierwsze rozwiązanie nazywamy antydestrukcyjne: proces przebiega dzięki pochłanianiu C.O.V. przez aktywne węgle lub zeolity, które następnie są regenerowane podczas odzyskiwania rozpuszczalnika (lub mieszanki rozpuszczalników) przez tzw. "stripping" z gorącym i nieczynnym chemicznie płynem. System ten sprawdza się przy niewielkim stężeniu rozpuszczalników w wydalanym powietrzu, czyli wtedy, gdy aktywny węgiel jest nasycany powoli, a koszty jego regeneracji i/lub wymiany są relatywnie niskie.
Następnie rozpuszczalniki muszą być poddane procesowi destylacji w celu ich oddzielenia od płynu używanego do procesu stripping: ich odzyskanie i powtórne wykorzystanie jest opłacalne, jeśli stosowany jest tylko jeden rozpuszczalnik, a to nie zdarza się nigdy przy lakierowaniu. W przeciwnym wypadku otrzymalibyśmy mieszankę rozpuszczalników, którą należałoby rozdzielać lub neutralizować dość wysokim kosztem.
Drugie rozwiązanie można nazwać destrukcyjnym, ponieważ atomy węgla i wodoru wypierające C.O.V. łączą się z tlenem tworząc podstawowe produkty spalania.Wspomnijmy na początku o dwóch systemach "niszczenia", podkreślając, że powinny być one stosowane w wyjątkowych przypadkach i prawie nigdy nie dotyczą lakierowania: jest to chemiczne przekształcanie C.O.V. w temperaturze otoczenia poprzez "biofiltrację" oraz w temperaturze średniej (300-400°C) poprzez "katalizę" na substancjach aktywujących utlenianie.
Komentarze (0)