Błędy w normie na wyprawy cienkościenne
W normie PN-B-10106: 1997 "Tynki i zaprawy budowlane. Masy tynkarskie do wypraw pocienionych", podobnie jak w jej poprzedniczce z 1991 roku jest poważny błąd w określaniu oporu dyfuzyjnego względnego dla pary wodnej. A oto co napisano w normie:
Próbkę wyprawy w ciągu 1 h, dzieląc wynik ważenia przez 24. Z uzyskanych wyników należy obliczyć średnią arytmetyczną po odrzuceniu wyników różniących się o więcej niż 20% od wyniku średniego. a) Opór dyfuzyjny (R) należy obliczyć, w m2hPa/g wg wzoru:
(3)
w którym: F - powierzchnia próbki [m2], p - różnica ciśnień pary wodnej po obydwu stronach [Pa], w - średnia ilość pary wodnej przenikającej przez próbkę wyprawy w ciągu 1 h [g/h]. b) Opór dyfuzyjny względny (Sd) wyprawy tj. grubość warstwy powietrza dyfuzyjnie równoważnej należy obliczyć w m wg wzoru:
Wykonując w Tomchemie oznaczenia oporu dyfuzyjnego względnego i dokonując jego obliczania ze wzoru podanego w normie zauważyliśmy, że:
Przepuszczalność wody przez wyprawy cienkościenne
Przepuszczalność lub inaczej przenikanie wody ma istotne znaczenie dla powłok i wypraw cienkościennych nakładanych na elewacje budynków. Chodzi o to, aby powłoki lub wyprawy cechowały się stosunkowo niskim oporem dyfuzyjnym dla pary wodnej i stosunkowo niską przepuszczalnością wody (ciekłej). Według normy PN-B-10106: 1997:
3.4.4.2. Przygotowanie próbek
Należy wykonać 5 próbek o wymiarach 100 mm x 100 mm x 3 mm. Masę tynkarską należy nałożyć na folię polietylenową. Próbki należy przechowywać w warunkach laboratoryjnych przez okres wymagany dla danego rodzaju spoiwa. Po stwardnieniu próbki należy zdjąć z folii i zanurzyć ich brzegi na głębokość 5 mm w mieszaninie parafiny i wosku w proporcji 1:1.
Komentarze (0)