
Funkcjonalność, walory estetyczne, technologia
Emalia to nieorganiczna powłoka, jest to szkło borokrzemianowe o amorficznej strukturze, która zapewnia twardą, zwartą powierzchnię, bez porowatych obszarów i nieprzepuszczalną dla cieczy.
Materiał wyjściowy do emalii, zwany frytą, jest mieszanką różnych substancji występujących w naturze: krzemianów, boranów, węglanów, tlenków itp. Fryta jest produktem wytapiania tych materiałów, a następnie ich schładzania. W zależności od sposobu schładzania (w wodzie lub między dwoma metalowymi walcami) przyjmuje postać kruszących się granulek lub małych płatków. Pod względem składu zawiera w sobie materiały szkliwotwórcze (np. piasek), topniki oraz barwniki emalierskie i materiały służące do związania emalii z podłożem metalicznym. Dodatkowo skład fryty, tj. szklistego składnika emalii, znacznie się różni w zależności od podłoża, na którym jest nakładany (stal, aluminium, żeliwo), lub funkcjonalności, jaką ma zapewnić emalia, aby spełnić wymagania użytkowe.
Dlaczego emaliujemy?
Takie dwa główne powody to funkcjonalność i walory estetyczne.
Emalia ma wiele pożądanych właściwości i szerokie zastosowanie. Wykorzystujemy ją w budownictwie, w architekturze zewnętrznej budynków, ponieważ jest odporna na czynniki atmosferyczne, jej żywotność jest praktycznie nieograniczona, nie wymaga specjalnej konserwacji i jest niezwykle łatwa do czyszczenia, oraz w życiu codziennym w gospodarstwach domowych: jej wyjątkowa odporność na ciepło (zarówno otwarty ogień, jak i nagłe zmiany temperatury) oraz odporność na agresywne działanie odczynników chemicznych i mechanicznych środków ściernych (detergentów) sprawiają, że jest to materiał odpowiedni do środowisk takich jak kuchnia i łazienka, gdzie codziennie ma kontakt z wodą, a higiena ma pierwszorzędne znaczenie.
Właściwości funkcjonalne
Fizyczne
- niepalność;
- odporność na wysokie temperatury;
- emalia ma wysoki stopień oporu elektrycznego i działa jako doskonały izolator;
- odporność na szok termiczny (nagłe zmiany temperatury).
Powierzchnie emaliowane nie ulegają pogorszeniu w żaden sposób, gdy wchodzą w kontakt z ciepłem, otwartym płomieniem lub ogniem. W przypadku pożaru nie wydzielają toksycznych gazów.
Chemiczne
- odporność na korozję;
- odporność na czynniki chemiczne: na wszystkie rozpuszczalniki organiczne, normalne detergenty (pH>7), obojętne roztwory soli (pH=7), kwasy (w temp. pokojowej) z wyjątkiem kwasu fluorowodorowego;
- odporność na czynniki atmosferyczne;
- nieprzepuszczalność dla cieczy.
Podczas narażenia na czynniki atmosferyczne metale żelazne utleniają się i szybko rdzewieją.